เงินไม่สำคัญเสมอไป
เงินซื้อเตียงนอนได้ แต่ ซื้อการหลับที่เป็นสุขไม่ได้
เงินซื้อกระดาษได้ แต่ ซื้อความเป็นกวีไม่ได้
เงินซื้ออาหารดีๆได้ แต่ ซื้อความอยากรับประทานไม่ได้
เงินซื้อความประจบสอพลอได้ แต่ ซื้อความจริงใจไม่ได้
เงินซื้อการตามใจได้ แต่ ซื้อความจงรักภักดีไม่ได้
เงินซื้อเพชรนิลจินดาได้ แต่ ซื้อความงามไม่ได้
เงินซื้อความสนุกชั่วครู่ได้ แต่ ซื้อความสุขไม่ได้
เงินซื้อเพื่อนร่วมเดินทางได้ แต่ ซื้อเพื่อนแท้ไม่ได้
เงินซื้ออำนาจราชศักดิ์ได้ แต่ ซื้อปัญญาไม่ได้
เงินซื้ออาวุธยุทธภัณฑ์ได้ แต่ ซื้อสันติสุขไม่ได้
เงินซื้อเมียที่สวยได้ แต่ ซื้อแม่ที่ดีให้ลูกไม่ได้
เงินจะสำคัญเมื่อจำเป็นต้องใช้เท่านั้น
คนบ้าอย่าถือ คนดื้ออย่าสอน คนจรอย่าเชื่อ คนเบื่ออย่าให้
คนใบ้อย่าบวช คนอวดอย่าขัด คนฉัดอย่าฉิน คนหมิ่นอย่าคบ
คนประจบอย่ารัก คนทักอย่านิ่ง คนจริงอย่าหน่าย คนตายอย่ากลัว
คนชั่วอย่าใกล้ คนไพร่อย่าสมาน คนพาลอย่าสมัคร คนรักอย่าเผลอ
คนเก้ออย่าชม คนชมอย่าชอบ คนบอบอย่าซ้ำ คนกล้าอย่าผลัก
คนนั่งอย่านอน คนสอนอย่าดื้อ คนถืออย่าชิง คนจวนอย่าห้าม
คนถามอย่าเฉย คนเคยอย่าหมิ่น คนถิ่นให้ถาม คนงามให้ดู
คนครูให้ไหว้ คนใกล้ให้แบ่ง คนแต่งให้เสริม คนเริ่มให้ช่วย
คนป่วยให้ยา คนมาให้กิน คนศีลให้กราบ คนบาปให้เว้น
คนเห็นให้หยุด คนสุดให้แนะ คนชิดให้ห่าง คนว่างให้ทำ
คนนำให้ตาม คนหามให้ช่วย คนม้วยให้ฝัง คนยังให้เลี้ยง
คนมัดให้แก้ คนแก่ให้เกียรติ คนแวะให้พัก คนจักให้สาน
คนงานให้ใช้ คนไกลให้ติด คนเครียดให้อด จดจำไว้เอย
น่าเสียดาย
ที่เรามีพุทธเป็นศาสนาประจำชาติแต่เรากลับศรัทธาไสยศาสตร์หัวปักหัวปำน่าเสียดาย
ที่เรามีพระมหากษัตริย์ที่แสนดีแต่เรากลับมีคนโกงกินเต็มบ้านเต็มเมืองน่าเสียดาย
ที่เรามีวัดอยู๋เกือบทุกหมู่บ้าน/ตำบลแต่เรากลับมากด้วยคนขาดจริยธรรมน่าเสียดาย
ที่เราสถาปนาประชาธิปไตยตั้งแต่ พ.ศ.2475 แต่เรากลับมีการปฏิวัติรัฐประหารมาแล้ว 14 ครั้งน่าเสียดาย
ที่เรามีมหาวิทยาลัยมากมายติดอันดับโลกแต่เรากลับโชคร้ายที่คนไทยชอบดูดวงบวงสรวงเทพยดาน่าเสียดาย
ที่เรามีป่าไม้-แม่น้ำ-ธรรมชาติอุดมสมบูรณ์แต่เรากลับเทิดทูนการทำลายมากกว่าการรักษาน่าเสียดาย
ที่เรามีศิลปวัฒนธรรมเป็นของตนเองแต่เรากลับเก่ง "การลอกเลียนแบบ" เป็นที่สุดน่าเสียดาย
ที่เรามีสื่อมวลชนมากมายไร้พรมแดนแต่เจ็บปวดเหลือแสนเมื่อสื่อมวลชนมุ่งแต่การขายสินค้าน่าเสียดาย
ที่เรามีกฎหมายแต่เรากลับปล่อยให้มีการใช้กฎหมู่จนเป็นเรื่องธรรมดาน่าเสียดาย
ที่เรามีหนังสือมากมายหลายพันเล่มในห้องสมุดแต่สถิติสูงสุดคือการอ่านหนังสือกันปีละ 8 บรรทัดน่าเสียดาย
ที่เรามีอินเตอร์เน็ตใช้ก่อนประเทศใดในโลกที่สามแต่เรากลับเสื่อมทรามเพราะใช้ถ่ายภาพคลิปโป๊น่าเสียดาย
ที่เรามีสถานีโทรทัศน์หลายสิบช่องแต่เรากลับจ้องจะดูแต่ละครน้ำเน่าน่าเสียดาย
ที่เรามีพ่อแม่อยู่ในบ้านแต่เรากลับปล่อยให้ท่านอยู่อย่างเปลี่ยวเหงาน่าเสียดาย
ที่เราสามารถกลับตัวเป็นคนดีได้แต่เรากลับชอบใจที่จะเป็นคนเลวตลอดกาลน่าเสียดาย
ที่เราสามารถเป็นอิสระจากความอยากได้แต่เรากลับหายใจอยู่กับการสนองความอยากน่าเสียดาย
ที่เราสามารถบรรลุนิพพานได้ในชาตินี้แต่เรากลับยินดีอยู่แค่การทำบุญให้ทาน
